Bedendeki her organın kendine göre bir çeşit tatmini söz konusudur. Göz görmekle, kulak işitmekle tatmin oluyor. Dilin tatmini tat ile, mideninki gıda ile. Kalbin ise en büyük ihtiyacı, iman.
Ben kimin mahlûkuyum? Şu âlem kimin mülkü? Bu dünyada kimin misafiriyim? Daha sonra nereye gideceğim? Beni misafir eden zât, benden ne istiyor? İşte kalbin bâtını, bu gibi soruların cevaplarıyla tatmin oluyor. Onun talebi marifetullah (ALLAHı tanıma) olunca, elbette, samediyete en büyük âyine o olacaktır. Diğer mahlûklar bu kâinatın maddesine muhtaç. O ise, bu âlemin sahibini tanımaya, bilmeye, Ona iman ve itaat etmeye muhtaç.
Bunu anlamayan ve kalplerinin gıdasını ihmal eden insanlarda, bu ihmâlin peşin cezası olarak, hemen huzursuzluk, sıkıntı, tatminsizlik, korku, endişe gibi hastalıklar kalbi sarar.
Midenin açlığını elbisenin güzelliği, yahut gömleğin kalitesi gideremiyor; o ancak rızık istiyor. Kalbin boşluğunu da hiçbir rütbe, hiçbir içtimaî makam, hiçbir beşerî teveccüh ve hiçbir fâni hedef doyuramıyor.
Bunu anlamayan ve kalplerinin gıdasını ihmal eden insanlarda, bu ihmâlin peşin cezası olarak, hemen huzursuzluk, sıkıntı, tatminsizlik, korku, endişe gibi hastalıklar kalbi sarar.
Midenin açlığını elbisenin güzelliği, yahut gömleğin kalitesi gideremiyor; o ancak rızık istiyor. Kalbin boşluğunu da hiçbir rütbe, hiçbir içtimaî makam, hiçbir beşerî teveccüh ve hiçbir fâni hedef doyuramıyor.
Kalbin RABBİ, onun ancak zikirle tatmin olacağını bildiriyor bize.
Nedir zikir?
Kelime mânâsıyla hatırlama. ALLAHı hatırlatan her hâdise, her levha, her ilmî eser birer zikir vesilesi. Kalp, bir fabrika, bir saray, bir misafirhane olan şu muhteşem kâinatın ancak ALLAHın emir ve iradesiyle var olduğunu bilmekle tatmin olur.
Beden ruhun hanesi ise, kâinat da onun şehridir. Kalp hem bu haneyi sever, hem de o şehri. İkisini de ALLAHın mülkü bilir. Onun kutsi sıfatlarının bütün eşyayı ihata ettiğine inanmakla hem bedende rahat yaşar, hem kâinatta. Bedeni de huzurla terk eder, kâinatı da. Çok iyi bilir ki, bunların ikisi de kendi mülkü değildir. Böylece ikisinden de geçer, onların hakiki sahibine iltica eder. Dileyeceğini Ondan diler. Hiçbir hâdiseden sarsılmaz, hiçbir musibetten korkmaz. Çok iyi bilir ki, mutlak kudret ve irade ancak ALLAHındır. Onun izni olmadan ne karınca bir adım atabilir, ne hava deprenebilir, ne kan deveran edebilir, ne güneş ışık saçabilir.
İşte kalp bu iman ve bu marifet ile tatmin olur.
Yediğimiz bir meyvenin ne rengi, ne güzelliği, ne kokusu, ne tadı kalbe ulaşır. Ve kalp bunların hiçbiriyle tatmin olmaz. Ama, insan o renge hayran kaldı mı, o nimete minnettarlık hissetti mi, o tada meftun oldu mu, işte o zaman bu mânâlar kalbe yerleşir. Bu hayret, şükrü getirirse kalp gıdasını almaya başlamış demektir.
Kalp, bu kâinatın özüyle beslenir, mânâsıyla ilgilenir. Onun işi bu âlemle değil, onda tecelli eden ilâhî isimlerledir. Göz elmaya bakarken, kalp onda tecelli eden ALLAHın isimlerine nazar eder ve ancak böyle bir nazarla tatmin olur.
Nedir zikir?
Kelime mânâsıyla hatırlama. ALLAHı hatırlatan her hâdise, her levha, her ilmî eser birer zikir vesilesi. Kalp, bir fabrika, bir saray, bir misafirhane olan şu muhteşem kâinatın ancak ALLAHın emir ve iradesiyle var olduğunu bilmekle tatmin olur.
Beden ruhun hanesi ise, kâinat da onun şehridir. Kalp hem bu haneyi sever, hem de o şehri. İkisini de ALLAHın mülkü bilir. Onun kutsi sıfatlarının bütün eşyayı ihata ettiğine inanmakla hem bedende rahat yaşar, hem kâinatta. Bedeni de huzurla terk eder, kâinatı da. Çok iyi bilir ki, bunların ikisi de kendi mülkü değildir. Böylece ikisinden de geçer, onların hakiki sahibine iltica eder. Dileyeceğini Ondan diler. Hiçbir hâdiseden sarsılmaz, hiçbir musibetten korkmaz. Çok iyi bilir ki, mutlak kudret ve irade ancak ALLAHındır. Onun izni olmadan ne karınca bir adım atabilir, ne hava deprenebilir, ne kan deveran edebilir, ne güneş ışık saçabilir.
İşte kalp bu iman ve bu marifet ile tatmin olur.
Yediğimiz bir meyvenin ne rengi, ne güzelliği, ne kokusu, ne tadı kalbe ulaşır. Ve kalp bunların hiçbiriyle tatmin olmaz. Ama, insan o renge hayran kaldı mı, o nimete minnettarlık hissetti mi, o tada meftun oldu mu, işte o zaman bu mânâlar kalbe yerleşir. Bu hayret, şükrü getirirse kalp gıdasını almaya başlamış demektir.
Kalp, bu kâinatın özüyle beslenir, mânâsıyla ilgilenir. Onun işi bu âlemle değil, onda tecelli eden ilâhî isimlerledir. Göz elmaya bakarken, kalp onda tecelli eden ALLAHın isimlerine nazar eder ve ancak böyle bir nazarla tatmin olur.
Dolduruyor Gönlümü, Senin Nurun ALLAH’ım
Sevdiriyor Cemalin, Senin Aşkın ALLAH’ım
Esen Seher Yelinde, Öten Bülbül Dilinde
Hoş Kokan Güllerinde, Senin Aşkın ALLAH’ım
Yağdırıyor Rahmetini, Yer Gök Almaz Nimeti
Hazırlayan Cenneti, Senin Lütfun ALLAH’ım
Gece Seher Vaktinde, Zakirlerin Zikrinde
Dervişlerin Fikrinde, Senin Aşkın ALLAH’ım
Kâbe’ni Görenlere, Zemzemden İçenlere
Kendinden Geçenlere, Senin Sevgin ALLAH’ım
Safa İle Merve’de, Ol Cebel-İ Rahme’de
Ağlatıyor Vakfe’de, Senin Aşkın ALLAH’ım
Sevdiriyor Cemalin, Senin Aşkın ALLAH’ım
Esen Seher Yelinde, Öten Bülbül Dilinde
Hoş Kokan Güllerinde, Senin Aşkın ALLAH’ım
Yağdırıyor Rahmetini, Yer Gök Almaz Nimeti
Hazırlayan Cenneti, Senin Lütfun ALLAH’ım
Gece Seher Vaktinde, Zakirlerin Zikrinde
Dervişlerin Fikrinde, Senin Aşkın ALLAH’ım
Kâbe’ni Görenlere, Zemzemden İçenlere
Kendinden Geçenlere, Senin Sevgin ALLAH’ım
Safa İle Merve’de, Ol Cebel-İ Rahme’de
Ağlatıyor Vakfe’de, Senin Aşkın ALLAH’ım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder